Schermtijd: ‘Blijf van die telefoon af!’

“Dit is mijn leven! Jullie hebben hier niks mee te maken! Blijf van die telefoon af!”

“Doe rustig, ik kijk alleen even naar je schermtijd.”

“Geef die telefoon nu terug!”

Mijn man en ik kijken elkaar geschokt aan terwijl onze dochter (13) woedend opstaat en haar versgeperste jus omstoot. Overdonderd zie ik hoe een grote gele vlek zich verspreidt over het ineens niet meer zo vrolijke paastafelkleed.

We zaten nét nog gezellig aan het paasontbijt tot ik achteloos haar telefoon pakte en het schermtijdoverzicht bekeek. Ik schrok me rot en flapte eruit: “Dit kan zo niet, dit is niet wat we hadden afgesproken. Je hebt gisteren vier uur op Snapchat gezeten!”

Met als directe gevolg dat er een tienervulkaan uitbarst en de lava ons om de oren vliegt.

“Dit gaat over mijn vrienden! Ik moet elke dag die streaks afmaken, dat kost tijd, jullie snappen niet hoe belangrijk dit is!”

Ze rukt haar telefoon uit mijn handen, stormt naar boven en slaat de deur met een daverende klap dicht.

Wat ís dit ineens? Was het echt zo erg wat ik zei over schermtijd?

Sinds ze in de brugklas zit, zien we ons speelse kind stukje bij beetje achter een scherm verdwijnen. Precies zoals Jonathan Haidt onlangs voorspelde aan tafel bij Eva Jinek. Haar schermtijd schiet door het dak en we voelen als ouders de druk om íets te doen, zonder de boel te zeer op scherp te zetten.

Die ochtend laten we het verder rusten. We smeden het ijzer als het koud is. ’s Avonds tref ik mijn dochter in een redelijke bui en kunnen we er samen zelfs een beetje om lachen. Ik leg haar uit dat we haar willen helpen, dat ze echt ruimte krijgt, maar dat er ook grenzen nodig zijn – juist om haar te beschermen tegen al die verslavende apps. Ze lijkt het min of meer te begrijpen en geeft toe dat ze wat heftig heeft gereageerd. Ze schrikt van zichzelf.

We maken samen een nieuw schermplan: maximaal anderhalf uur per dag op Snapchat. Ze ziet het als een challenge. Ik hoop dat het werkbaar is.

Dit voorval drukt me opnieuw met de neus op de feiten: wij, ouders, kunnen niet achteroverleunen terwijl ons kinderen een totaal ongelijke strijd voeren tegen de verleidingskracht van big tech.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Hoe gaan jullie thuis om met schermtijd bij pubers? Wat werkt wél? Wat totaal niet?