Tussen glitterpakjes en moederliefde.
Er was weerstand. Een eindeloze stoet gemake-upte kinderen in glitterpakjes trok aan me voorbij. Perfect gesynchroniseerde pasjes, marionetten op muziek. En daar zat ik, de betrokken moeder, op zondagochtend in een donkere theaterzaal in een troosteloze nieuwbouwwijk, terwijl de rest van Nederland van de zeldzame maartzon genoot. Natuurlijk had ik dit over voor mijn dansende dochter (13). Maar met moeite. Ik kon het amper verkroppen dat die heerlijke zondagmiddag door mijn vingers glipte.
Bij het zoveelste slecht aan elkaar gemixte freestyle dansliedje schreeuwde mijn innerlijke rebel: “Ik wil hier weg!”. Het stond me zo tegen. Die arme meisjes, die al de hele week op school hun best moeten doen en nu óók op zondag nog presteren op een podium. Die Amerikaanse mini-missverkiezing-sfeer. Die dansende Skippers (het kleine zusje van Barbie). En dan heette het evenement ook nog ‘Shell We Dance’ – gepresenteerd door de onverschillige, platinablonde Shelley. Dat hielp niet.
En wat dus zo lastig was: ik mocht niet oordelen van mezelf. Dit bleek lastig uitvoerbaar in deze context. Mijn hokjesdenkende brein ging volledig aan terwijl ik dat als als mediterende, Flow-lezende, bewust opvoedende moeder toch niet hoorde te doen? Nota bene ík, die een opvoedboek schrijft waarin ik steeds hamer op het belang van je oordeel loslaten en met een open houding naar je kind (en diens wereld) kijken.
Daar stond ze. Mijn prachtige kind. Eyeliner op, haar haar in een slick back (tiktok taal voor een strakke staart), een felroze kunststof pak aan. Mijn kleine meisje dat niet meer klein is. Ze bewoog vol overgave, helemaal in haar element. In een hyperfocus keek ik twee minuten en drieënvijftig seconden naar haar. Dat lijf dat ik niet zomaar meer mag aanraken. Dat mooie gezicht waar ik geen kus meer op mag geven. (“Mam, doe normaal!”). Ze danste alsof haar leven ervan afhing. En het was goed, die zon kwam later wel.
Bij de afkondiging riepen mijn jongste en ik nét iets te hard haar naam. Ze keek om: half puber geïrriteerd (cringe), half kinderlijk blij. Daarna volgden nog vijftien eindeloze dansjes van andermans kinderen, met hun eigen van liefde smeltende ouders in de zaal. Ik klapte net iets te enthousiast mee. Misschien om mijn eerdere cynisme te compenseren. Misschien omdat het gewoon mooi was.