“Zelfverzekerd naar de brugklas?” Groep 9: alleen voor de rijken.

Vandaag schaam ik me rot voor de bubbel waarin ik leef en werk. Op mijn fiets van Heemstede naar Haarlem word ik doodgegooid met reclameborden: ‘Kom naar Groep 9!” Wat is dit? Een privilege voor de happy few? Luxe, verpakt als onderwijs? Hoezo kansenongelijkheid?

Al jaren zie ik wat prestatiedruk doet met ouders én kinderen. De lat ligt torenhoog. Ouders voelen de druk om het “beste” uit hun kind te halen. Kinderen voelen zich “niet goed genoeg”, vooral als het schooladvies tegenvalt. Maar geen zorgen! Groep 9 biedt een uitweg: voor €32.000 per jaar (plus €2.000 intakekosten) koop je een extra jaar waarin je kind wordt klaargestoomd voor een hoger niveau. De maakbaarheid ten top.

Terwijl ik langs het zoveelste billboard fiets, denk ik aan al die andere kinderen. Kinderen uit achterstandsbuurten, die al bij de kleuters beginnen met een achterstand die ze vaak nooit meer inhalen. Kinderen met zoveel potentie, maar zonder ouders met een dikke portemonnee. Voor hen geen Groep 9 met bijlessen Engels en coaching in plannen en organiseren. Hun ouders zijn al blij als er geld is voor zwemles of de voetbalclub. Voor hen geen luxejaar, alleen een lange wachtlijst voor hulpverlening.

Groep 9 laat pijnlijk zien hoe ongelijk onze samenleving is geworden. Kinderen met de meeste kansen worden nóg verder geholpen, terwijl anderen het met veel minder moeten doen. Noem me naïef of idealistisch (ben ik ook), maar dit is toch niet eerlijk? Dit is een verlengstuk van een systeem dat ongelijkheid in stand houdt.

Kansengelijkheid zou de norm moeten zijn, niet een luxeproduct. Groep 9 is óf voor iedereen, óf voor niemand. Want als we echt geloven in de waarde van een extra groeijaar, dan moet dat beschikbaar zijn voor ieder kind.

Wat vind jij? Ga los in de comments! Ik neem alle input mee in mijn opvoedboek in wording, werktitel: ‘Het hoeft niet zo perfect – Gewoon opvoeden in ongewone tijden’.